Q. ගන්ධබ්බයාගේ පැමිණීම සිදුවන්නේ කවදා ද?

A. (විශේෂ අවස්ථා නොසලකා) අපි ඉපදෙන මුල් ම වෙලාවේ ඇතිවන සිත උපදින පළමු කුඩා වෙලාව (ප්‍ර‍තිසන්ධි සිතෙහි උප්පාදක්ෂණය) = ගන්ධබ්බයාගේ පැමිණීම.

‘කලල රූපය’කට විඤ්ඤාණය බැස ගන්නා බව කී විට, ‘කලල රූපය’ මුලින් ඇති වී, දෙවනුව විඤ්ඤාණය එයට පැමිණෙන බව සිතුණත්, එය ව්‍යවහාරයට පමණකි. සැබවින්ම සිදුවන්නේ (ප්‍රතිසන්ධි) විඤ්ඤාණයත් ‘කලල රූපය’ත් එකවිට (ප්‍ර‍තිසන්ධි සිතෙහි උප්පාදක්ෂණයෙහි) ම ඇති වීමයි.

{කායදශකය, වස්තු දශකය / භාවදශකය යන රූපකලාප දෙකකින් හෝ තුනකින් හෝ යුක්ත වූ (ප්‍රතිසන්ධි) විඤ්ඤාණය සහිත වූ රූප සමූහයට ‘කලල රූපය’ යි කියනු ලැබේ.}

# “එහි පඨමං පළමු ප්‍රතිසන්‍ධි විඤ්ඤාණය සමග තිස්ස හෝ ඵුස්ස යි නමක් නැත. ඉක්බිති තුන් පුළුන් රොදකින් තැනූ නූලක වන් තෙල් බිඳුවක් පමණ වූ කලලං හොති (කලලයක් වෙයි), ඒ අරභයා කියන ලදි:

(තලතෙල් බිඳුවක් - පිරිසිදු ගිතෙල් බිඳක් - යම් සේ වේ ද එබඳු වර්ණයක් සහිත වූයේ ඊට ‘කලල’ යි කියනු ලැබේ.)

කලලා හොති අබ්බුදං ඒ කලලයෙන් සත් දිනකට පසු මස් සේදු වතුරෙහි පාට ඇති ‘අබ්බුද නම් වේ. ‘කලල’ යන නාමය අතුරුදහන් වේ. එය ද කියන ලදි:

(කලලය, දින හතක් වැඩුණු එකක් (වේ), පෙරළෙමින් පවත්නා ඒ තත්ත්වයට ‘අබ්බුද යන නම ඇති වේ.)

අබ්බුදා ජායතෙ පෙසී ඒ අබ්බුදයෙන් ද සත් දිනකට පසු උණු ඊයම් සමාන පේශී නම් වූ දේ හට ගනී. එය මිරිස් පැණියෙන් (යුෂයෙන්) පැහැදිලි කළ යුත්තේ ය. ගම්දරුවෝ හොඳින් පැසුණු මිරිස් ගෙන රෙදි පොටක පොට්ටනියක් කොට පොඩි කර මණ්ඩිය ගෙන කබලේ බහා අව්වේ තබත්. එය වියළෙන්නට වියළෙන්නට හැම කොටසක්ම කැටි ගැසේ. පේශීය ඒ ආකාර වේ. ‘අබ්බුද’ යන නාමය අතුරුදහන් වෙයි. එය ද කියන ලදි.

(අබ්බුදය දින හතක් වැඩුණු මේරුණු එකක් (වේ.) පෙරළෙමින් පවත්නා ඒ තත්ත්වයට පේශී යන නම ද හට ගනී.)

පෙසි නිබ්බත්තතී ඝනො, ඒ පේශියෙන් සත් දිනක් ඇවෑමෙන් කිකිළි බිජුවක සලකුණු ඇති ‘ඝන’ නම් මස් පිඬුවක් හට ගනී. පේශි යන නාමය අතුරුදහන් වේ. එය ද කියන ලදි.

(පේශී සත් දිනක් වැඩුණු මේරුණු එකක් වේ. පෙරළෙමින් පවත්නා ඒ තත්ත්වයට ‘ඝන’ යන නම හට ගනී. කිකිළි බිජු වටක් යම් සේ හාත්පසින් වටකුරුව සිටී ද එසේ ‘ඝනයෙහි’ සටහනක් කර්ම හේතුවෙන් ඇති විණි)

ඝනා පසාඛා ජායන්ති පස් වන සතියේ අත් පා යුගල දෙකත් සිරසත් උදෙසා බුබුළු පහක් හට ගනී. ඒ අරභයා මෙය කියන ලදි. “මහණෙනි, පස් වැනි සතියේ බුබුළු පහක් කර්මය හේතු කොට ගෙන පිහිටයි.”

ඉන් පසුව හය හත සති ආදිය ඉක්මවා, දේශනාව සංක්‍ෂෙප කොට, හතළිස් දෙවැනි සතියේ මේරුණු කාලය ගෙන දක්වන සේක්, කෙසා ආදිය පැවසූහ. එහි කෙසා ලොමා නඛානි ච හතළිස් දෙවැනි සතියේ ඒවා හට ගනී.

තෙන සො තත්‍ථ යාපෙති ඔහුගේ නාභියෙන් උඩට ආ නාළය මවගේ උදර පටලයෙන් ඒකාබද්ධ වේ. එය නෙළුම් දඬුවක් මෙන් සිදුරු (සහිත) ය. එයින් ආහාර රසය සංසරණය වී ආහාර හේතු කොට ගෙන වැඩෙන රූපයක් ඇති කරයි. මෙසේ හේ දස මසක් යැපෙයි. මාතුකුච්ඡිගතො නරො මවගේ කුසෙහි හරස් අතට සිටියේ, කුසෙහි ඇතුළත සිටියේ යන අරුත යි. මෙසේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ‘යක්ෂය, මෙසේ මේ සත්ත්වයා අනුපිළිවෙලින් මව් කුසෙහි වැඩේ. එක පැහැර පහළ නො වෙති යි දක්වන සේක.”

https://tipitaka.lk/atta-sn-1-10-1-1/77-1/sinh

# “සංයුත්ත නිකායේ ඉන්දක සූත්‍රයෙන් හා එහි අටුවාවෙන් ද දරු ගැබක වර්ධනය පිළිබඳ විස්‌තර දැනගත හැක. මේ සිරුර ලැබෙන්නේ කෙසේද? ඇට සහ අක්‌මාව පැමිණෙන්නේ කොහින් ද? මවුකුස ලැග ගන්නේ කෙසේද යනුවෙන් ඉන්දක අසන ප්‍රශ්නවලට බුදුහිමියෝ පිළිතුරු දෙති. පළමුව කළල රූපය හටගනියි. එය සිදුවන්නේ කම්ම, චිත්ත, සෘතු, ආහාර යන කරුණු හේතුවෙනි. කළලයෙන් අබ්බුදය හටගනියි. (එය මස්‌ සේදූ ජලය බඳුය.) තුන්වන සතියෙහි අබ්බුදය පේසි අවස්‌ථාවට පත්වෙයි. සිව්වන සතියේ දී තද ස්‌වරූපයට පත්වන කළලය ඝන නමින් හැඳින්වෙයි. අනතුරුව අත් පා සහ හිස හටගන්නා තැන් උස්‌ව (ගැටිති මෙන්) වැඩෙයි. සති එකොළහකට පසු චක්‌බු, සෝත, ඝාණ ජිව් හා පහළ වෙයි. මව ගන්නා ආහාරයන්ගේ රස ඕජාව පෙකණිය මගින් දරුවා උරාගනියි. මුල්වලින් ගන්නා රසෝජාවෙන් ගසක්‌ වැඩෙන්නා සේ මවුකුසෙහි සිටින දරුවාගේ රූප කලාප වැඩෙයි. ඒ හටගන්නා රූප කලාපයක්‌ පවතින්නේ ඉතා කෙටි කාලයකි. නමුත් ඒවා නැවත වැඩෙන්නේ කලාප වශයෙන් තෙගුණ වෙමිනි. ඒ අනුව සත්වන මාසය වන විට බිළිඳු සිරුරේ සියලුම අංග සම්පූර්ණ වෙයි. එබැවින් සත් මසින් දරු උපත් සිදුවිය හැක. මවුකුසේ මුලින්ම හටගන්නා කළලය ගිතෙල් බඳුනක බහා ගත් එළුලොමක්‌ යටිකුරු කළ විට වැගිරෙන තෙල් බිඳක්‌ පමණ වෙයි. දරුවකුගේ ස්‌ත්‍රි, පුරුෂ භාවය තීරණය වන්නේ දරු ගැබ ඇතිවන අවස්‌ථාවේදීය...”